درب نیمه اتومات ۷۰ دولته نوین سیستم

درب نیمه اتومات ۷۰ دولته نوین سیستم که در این سیستم درب های نصب شده در طبقات به صورت کاملا لولایی بوده (یعنی با دست باز و بسته می شوند) و درب کابین از نوع اتوماتیک به طور تلسکوپی است، بنابراین زیرا یک درب با دست و درب دیگر به صورت اتوماتیک باز و بسته می شود به این درب ها درب های نیمه اتوماتیک گفته می شود.

درب نیمه اتومات ۷۰ دولته نوین سیستم در یک سیستم آسانسوری، به طور همزمان دارای دو جنبه ایمنی و تزئینی است، در نتیجه از اهمیت ویژه ای برخوردار می باشد.

با نصب درب های آسانسور از سقوط سرنشینان و بار آسانسور جلوگیری می شود. در ضمن باید در هنگام نصب آن مانند قسمت های دیگر مکانیکی آسانسور، دقت زیادی انجام پذیرد، زیرا کمترین بی دقتی ممکن است موجب تحمیل زیان های مالی فراوانی شود.

در یک دستگاه آسانسور به طور کلی از دو نوع درب طبقه (که به تعداد توقف های آسانسور می باشد) و درب کابین ( که روی کابین آسانسور نصب شده است) استفاده می گردد.

 

تاریخچه اختراع درب آسانسور

اولین درب

در زمانهای گذشته پس از اختراع آسانسور و عمومی شدن این وسیله حمل و نقل عمومی و نیاز به وجود درب آسانسور برای جلوگیری از سقوط به داخل چاه، اپراتورهایی در داخل کابین حضور داشته که وظیفه باز و بستن درب طبقه و درب کابین را به عهده داشته اند.

لازم به ذکر است، که بارها اتفاق افتاده که اپراتور بستن درب طبقه را فراموش نموده که این امر منجر به بروز حوادث ناگوار در سالهای یاد شده گردیده است.

اختراع

در سال ۱۸۷۴ جان دبلیو میکر John w Maker در ایالات متحده اولین اختراع درب آسانسور را ثبت نمود. ۱۳ سال پس از ثبت اختراع، الكساندر مایلز Alexander Miles مخترع آفریقایی تبار آمریکایی، بهترین راه حل باز و بسته شدن خودکار درب آسانسور را با طرح خود در سال ۱۸۸۷ به دنیای آسانسور عرضه نمود.

الكساندر مایلز در سال ۱۸۸۴ با توجه به زندگی در ساختمان سه طبقه brownstone بارها به اتفاق دختر کوچکش از آسانسور این ساختمان استفاده کرده و هر بار با دیدن خطراتی که متوجه دختر خردسالش بود وی را به فکر فرو می برد. تفکر ارائه طرحی برای مقابله با خطرات آسانسور در همین سالها قوت گرفت و سالها بر روی این موضوع کارکرد و طرح های اولیه را مورد تجزیه و تحلیل قرار داد.

نهایتا در سال ۱۸۸۷ با استفاده از یک سری اهرم، غلطک، قرقره و دیگر اجزا موفق گردید طرحی را که در ذهن داشت به واقعیت تبدیل نموده و درب های اتوماتیک کابین و طبقات در ۱۱ اکتبر سال ۱۸۸۷ به شماره ۳۷۱۲۰۷ ثبت اختراع شده و به دنیای آسانسور معرفی گردد.

اختراع درب طبقه

دربهای طبقه اولیه عموما از نوع کرکره های افقی بوده است. به مرور زمان درب های کرکره ای به دلیل وجود منافذ منسوخ شده و بیشتر در فیلم های دهه ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰میلادی قابل مشاهده می باشد.

درب لولایی اولین جایگزین درب های طبقه بوده است. اهمیت ایمنی بسته بودن درب های طبقه، باعث گردید دو مخترع به نامهای Brubaker John ,Turner Floyd در سال ۱۹۲۹ اختراعی را به عنوان اولین درب طبقه خودکار به ثبت برسانند.

 

استاندارد درب ها در ایران

آسانسورهای منصوبه تا انتهای دهه ۷۰ شمسی بدلیل عدم تصویب استاندارد ملی بدون نظارت بر فرایند ساخت و نیز نصب مورد بهره برداری قرار می گرفتند. از ابتدای دهه ۸۰ با تدوین استاندارد ملی ایران ۰۱ ۶۳۰۳ در کلیه نقاط ایران در صورتی که آسانسور مسافربری نصب گردد بایستی حداقل های الزام استاندارد ملی را رعایت نماید.

طبق استاندارد ملی ایران، کابین آسانسورهای مسافربر بایستی دارای درب باشند. این در حالی است که بسیاری از آسانسورهایی که تا قبل از دهه ۸۰ نصب شده فاقد درب کابین می باشند. لذا می توان کابین ها را به دو نوع فاقد درب و دارای درب طبقه بندی نمود.

بدیهی است، کابین فاقد درب، پتانسیل زیادی برای وقوع حادثه را دارند اما متاسفانه کماکان کابین های بسیاری بدون دارا بودن درب در ایران در حال بهره برداری می باشند.

دسترسی به چاه آسانسور، متحرک بودن کابین و ثابت بودن دیواره چاه، درزهای بین درب و طبقه، به راحتی میتواند منجر به گیر کردن کفش و یا اعضای دست در فاصله بین کابین و چاه نماید. از ابتدای بکارگیری آسانسور، به دلیل اینکه در زمان عدم وجود کابین در طبقه احتمال سقوط افراد محتمل بوده لذا